Listopad to dla Słowian czas jesiennej zadumy, kiedy po oddaniu czci przodkom należało się wyciszyć przed hucznymi, grudniowymi obchodami Szczodrych Godów. Człowiek w czasie tym, podobnie jak przyroda, ma często w zwyczaju zapadać w letarg.
W podaniach ludowych z terenu Słowiańszczyzny można odnaleźć wiele opowieści o istotach nieumarłych, które atakują ludzi i żywią się ich krwią bądź wnętrznościami. Zwie się je rozmaitymi określeniami, tj. wąpierz, upiór, upir czy wupi, choć dla większości demony te są znane, przede wszystkim, w swej międzynarodowej nomenklaturze – wampir.
Etnonim „Słowianie” jest bardzo stary i niesie za sobą wiele skojarzeń. Żeby lepiej zrozumieć istotę bycia Słowianinem, być może warto byłoby sięgnąć do samych początków – etymologii, pierwotnych motywacji stojących za wyodrębnieniem się nazwy słowiańskiego ludu.
Wrzesień dla dawnych Słowian był miesiącem szczególnym, głównie za sprawą równonocy jesiennej, na którą przypadały obchody pogańskiego Święta Plonów. W czasie tym lato przechodzi w jesień, ziemia po wydaniu człowiekowi plonów przechodzi w stan uśpienia. Jest to czas dziękczynienia za plony i dary ziemi.
Niedźwiedź to zwierzę wyjątkowe, zwłaszcza dla Słowianina. Często zwykło się je traktować jako jedne z zoomorficznych wcieleń Welesa.
Perun to słowiański bóg gromowładny, często przypisuje mu się bycie najważniejszym z bogów. Jego kult dobrze poświadczono u Słowian wschodnich.
Wędrowcze, wykryliśmy u Ciebie aplikacje blokujące reklamy. Nasza strona utrzymuje się wyłącznie z reklam i datków od Czytelników. Dlatego rozważ proszę wyłączenie wtyczki lub dodanie naszej strony do listy zaufanych. Sami nie lubimy głośnych wyskakujących reklam. Jeśli jednak bardzo nie lubisz psuć sobie wrażenia jakimikolwiek reklamami, możesz rozważyć wsparcie nas symboliczną kawą.
