Lel i Polel – słowiańscy bliźniacy
Lel i Polel to zagadkowa para bóstw z mitologii Słowian, której istnienie kultu jest dziś podważane. Skąd się zatem wzięło powiedzenie „lelum polelum”?
Lel i Polel to zagadkowa para bóstw z mitologii Słowian, której istnienie kultu jest dziś podważane. Skąd się zatem wzięło powiedzenie „lelum polelum”?
Etnonim „Słowianie” jest bardzo stary i niesie za sobą wiele skojarzeń. Żeby lepiej zrozumieć istotę bycia Słowianinem, być może warto byłoby sięgnąć do samych początków – etymologii, pierwotnych motywacji stojących za wyodrębnieniem się nazwy słowiańskiego ludu.
Wrzesień dla dawnych Słowian był miesiącem szczególnym, głównie za sprawą równonocy jesiennej, na którą przypadały obchody pogańskiego Święta Plonów. W czasie tym lato przechodzi w jesień, ziemia po wydaniu człowiekowi plonów przechodzi w stan uśpienia. Jest to czas dziękczynienia za plony i dary ziemi.
Niedźwiedź to zwierzę wyjątkowe, zwłaszcza dla Słowianina. Często zwykło się je traktować jako jedne z zoomorficznych wcieleń Welesa.
Emocje, takie jak gniew, żal i miłość, zdaniem Słowian gnieździły się w wewnętrznych częściach ciała w sercu bądź też w ogóle wnętrznościach. Ten pozornie prymitywny pogląd tłumaczony był faktem, że podczas silnych afektów części wewnętrzne działają: serce pulsuje i boli, zaś jelita skręcają się.
Wilk (ps. *vl´kъ) w kulturze słowiańskiej od zawsze zajmował ważne miejsce. Kojarzono go zazwyczaj ze złymi mocami i okrucieństwem, przez co podchodzono do niego z bojaźnią i należytym szacunkiem.