Istoty demoniczne rodem ze słowiańskich mitów i ludowych opowieści.
Dzięki wnikliwej obserwacji możemy wysunąć wnioski, że prawie w każdej kulturze pierwotnej ciała niebieskie, takie jak: słońce, księżyc czy zjawiska atmosferyczne (piorun, wiatr itp.) były utożsamiane z bogami. O ile pioruny, chmury, wiatr posiadały swe własne bóstwa lub demony, tak ze słońcem […]
Wilkołaki, choć znane na całym świecie, pochodzą z mitów Słowian. Nasza ziemia słyszała niejedną opowieść o wilkołaku – legendarnym człowieku obdarzonym mocą przemiany w wilka bądź inne dzikie zwierzę. Podobny motyw przeobrażenia w dzikie zwierzę znany jest wielu mitologiom tego świata.
Dawno, dawno temu, w głębi ciemnego, ponurego lasu żyła sobie stara, odrażająca wiedźma z kościaną nogą i obwisłymi piersiami. Baba Jaga – tak ją zwano od jej starczego wieku i groźnego usposobienia. Analiza wierzeń dawnych Słowian pokazuje, że nie taka Baba Jaga straszna jak ją malują!
Dawniej ludzie rozróżniali wodę żywą od martwej. Związek wyrazowy żywa woda określa wodę czystą, nierzadko o tzw. cudownych właściwościach, a więc do tej grupy należy zaliczyć wodę: źródlaną, kryniczną i oczywiście deszczową (pamiętajcie, że kiedyś nie było zanieczyszczeń w powietrzu). Za wodę martwą uchodziła woda w stawach, jeziorach i woda gruntowa. Żywa woda była niegdyś przedmiotem kultu, a o pogańskim kulcie źródeł i strumieni u Słowian wspomina kronikarz Thietmar.
W wierzeniach dawnych Słowian księżyc jest traktowany jako oko nocy. Powszechnie wierzono w to, że w czasie pełni bądź nowiu człowiek był szczególnie podatny na ataki demonów wampirycznych, tzw. wąpierzy, z którymi w bliskiej relacji były od zawsze istoty przeszkadzające człowiekowi w czasie snu, tzw. zmory (mary) oraz nocnice (płaczki).
Pośród stworzeń zamieszkujących ludzkie domostwa nie każde było życzliwe dla człowieka. Na strychach, za piecami bądź w piwnicach czasem lubiła skrywać się istota złośliwa z samej natury, tzw. kikimora.
